Σε 4 τοίχους

Έκλεισες το φως κι έγινε το δωμάτιο αστρόπλοιο που εκτοξεύτηκε στο σύμπαν
Έκλεισες το φως κι έμοιαζαν τα μάτια σου με οθόνη
Είδα όλες τις σκηνές που είχα ξεχασμένες
Κι έτσι ταξιδεύαμε στο διάστημα χωρίς φωνή
Έσπασε το φράγμα του ήχου κι άκουγα τα πάντα μέσα σου
Όπως τότε... Τότε που έβλεπα εκείνες τις θολές σκιές να σκοτεινιάζουν το βλέμμα σου
Κι ένιωσα πως ότι κι αν ήμουν, ότι κι αν είχα αφήσει πίσω,
ότι κι αν με περίμενε, εκείνα τα θολά φαντάσματα είχαν σβήσει
Κι ακόμη κι αν όλα σκοτείνιαζαν ξανά, εγώ θα είχα πάντα ένα φάρο.
Την ψυχή μου