Η ρωγμή του κόσμου

Σου γράφω σημειώματα και τ' αφήνω να γλυστρήσουν
στη χαραμάδα της ανυπόληπτης, βαθιάς και τραγικής ρωγμής

Αυτής που άνοιξε τότε, που ο κόσμος γυρισμένος ανάποδα,
απαιτούσε να στέκομαι με το κεφάλι κάτω.
Και ράγισε η εικόνα και σκίστηκαν τα σκηνικά,
κι όμως πατούσα ακόμη με τα πόδια στο χώμα.
Ο χαλασμός του κόσμου!
Ή μήπως η ψευδαίσθηση της μοναχικής ορθότητας;

Κι όσο κι αν η μοναξιά ώρες-ώρες
ποτίζει δηλητήριο τις παραισθήσεις μου,
πρόσκαιρος ο πόνος,
οπισθοχωρεί σε κάθε βλέμμα που ορίζει την πραγματικότητά μου

Και χάσκει στο άπειρο η ρωγμή,
που εφοδιάζει φως κι αέρα το σύμπαν της αμετάκλητης πορείας μου