Θα είσαι...

Ήσουν στη σκέψη μου βροχή
Κατακλυσμός που έπνιγε τη θλίψη
Σταγόνες απ’ το γκρίζο ουρανό
Που άλλαζαν τα χρώματα μιας δύσης

Τώρα είσαι αέρας που περνά κλεφτά
Που φέρνει ευωδιά από χώμα μουσκεμένο
Κύμα πνοής που αφήνει στην καρδιά
Μιαν αναστάτωση σαν από όνειρο κομμένο

Θα είσαι πάντα ένα καράβι που μετρά
Την τραμουντάνα και την όστρια ζυγισμένο
Που χάραξε πορεία προς τ’ ανοιχτά
Απ’ τα λιμάνια και τους φάρους ξεχασμένο

Κι εγώ ένα πλεούμενο μικρό
Με άπειρο, μα γενναίο καπετάνιο
Ποντίζομαι στης μοίρας τα σκοτεινά νερά
Να μάθω στη ζωή τι είναι προορισμένο