Περνάει ο καιρός

Οι μέρες ανυπέρβλητες. Δεν έχουν ώρες, δεν έχουν τύψεις…
Εσύ πορεύτηκες γι’ άλλο ταξίδι. Με πήρες μαζί, ένα ρούχο στις αποσκευές.
Και σε παρατηρώ να γίνεσαι κάθε μέρα πιο αδύναμος,
Εσύ που πάνω στα φτερά σου για χρόνια ταξίδευα, τώρα πετάς μέχρι εκεί που γεννιέται η θλίψη.

Πονάω. Με πονάει που γερνάς, με πονάει που μπορώ να πετάξω πιο ψηλά από σένα.
Και θυμώνω όταν στους ώμους πια κουβαλάς κορμιά που σε κάποια δυνατή καταιγίδα θα σε «προδώσουν».

Το ξέρω πως το κορμί δεν αντέχει. Αλλά η ψυχή; Πρέπει να καταλάβω την ανάγκη σου. Κι η δική μου; Ας ήσουν δίπλα μου πάλι κι ας μην πετούσα ποτέ πια.
Δεν ξέρω ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο πιο ψεύτης και ποιος θα λυγίσει πιο μπροστά. Μαζί σου βρήκα μια αλήθεια που έσπασε όλα τα δεσμά. Και είμαι ελεύθερη. Ένα ελεύθερο πνεύμα.

Σ’ έχω μέσα μου, παντού μέσα μου. Κι εσύ μ’ αφήνεις να γίνω αυτό που ήξερες απ’ την αρχή. Να έσκιζα κάθε σου πίστη, να την κομμάτιαζα... Να με κρατούσες ακόμη απ’ το χέρι. Που είναι η κόλαση που υποσχέθηκες; Αυτή; Ναι αυτή είναι κόλαση! Κι εγώ για πάντα θα καίγομαι ως το τέλος…


Κι αναρωτιέμαι ξανά και ξανά… Μήπως έχεις δίκιο; Μήπως εγώ είμαι που πήρα άλλο δρόμο; Ίσως.

Περίμενα τόσο καιρό, να ακούσεις, ν’ αφουγκραστείς. Να καταλάβεις. Να νιώσεις. Πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν έχω αφήσει άλλο δρόμο. Τους κλείνω όλους έναν έναν. Δεν θέλω άλλο δρόμο. Θέλω μαζί σου να συνεχίσω να ταξιδεύω. Αλλά πως; Δεν παίρνω το δικαίωμα να ζητήσω, μα ούτε κι έχω το δικαίωμα να απαρνηθώ.

Κι εκεί το μυαλό φτάνει σε αδιέξοδο. Δεν βρίσκω λύση. Κι αυτό με κάνει μικρή, πολύ μικρή και τιποτένια. Και θυμώνω γιατί ξέρω πως δεν είμαι.
Ίσως όλα είναι στη φαντασία μου.
Και τότε ποια είναι η αλήθεια;