Ακόμη ψιθυρίζω, ενώ θα έπρεπε να μιλάω δυνατά.
Μα είναι ριζωμένο βαθιά το συναίσθημα της συστολής…
Αυτό που καθημερινά με αντιμάχεται και μου υπενθυμίζει την ανατροφή μου, πως δεν είναι ευγενικό, δεν είναι ευπρεπές να σημαδεύεις με το δάχτυλο, να κρίνεις και να κατακρίνεις.

Μα ως πότε θα είναι τόσο λίγοι οι άνθρωποι και θα περιπλανιούνται ανάμεσα στα «κτήνη»; Ως πότε πρέπει να εξηγώ σε αθώα αυτιά πως η αδικία, η έπαρση και η αδιαφορία δεν είναι ο κανόνας, μα η εξαίρεση… και να διαψεύδομαι;

Ως πότε ν’ αντικρύζω μάτια παιδικά να δακρύζουν μπρος στην κτηνωδία και να απολογούμαι;

Κι ύστερα, αναλογίζομαι τα λάθη μου και λέω πως είναι καθήκον μου να μιλήσω δυνατά. Πως είναι και δικό μου το φταίξιμο κι ας μην άναψα το σπίρτο κι ας μην κρατάω το όπλο...