Και ταξιδεύω πάλι...

Άλλαξε ο καιρός. Άνοιξες τη φούχτα σου και γέμισε ο αέρας λόγια τρυφερά.
Κύλησαν μέσα στ’ αυτιά μου κι έφτασαν εκεί που εγώ δεν ξέρω πώς να φτάσω.

Είχα τα μάτια κλειστά για να βλέπω μόνο τις λέξεις σου να γίνονται οπτασίες.
Κι εκείνες, μικρά πονηρά πλάσματα, ξάπλωναν πάνω στα βλέφαρά μου και τα βάραιναν. Δεν υπήρχε τοίχος, ούτε οροφή, ούτε πάτωμα… Μόνο ένα ανοιχτό παράθυρο απ’ όπου δραπέτευε η ψυχή για να πάρει το δρόμο που μόνο εκείνη ήξερε πώς να τον ονειρευτεί.

Είχα κλειστά τα μάτια για να βλέπω μόνο το χρώμα στη φωνή σου να βάφει ζωηρά κάθε μικρή, ξεχασμένη ανάμνηση και να φωτίζει ό,τι είχα σκεπάσει με το γκρίζο ή το μαύρο της θλίψης. Δεν υπήρχε πια πόνος, ούτε θυμός, ούτε παραίτηση… Μόνο η επιθυμία να ακουστεί ένα χαρούμενο παιδικό γέλιο σαν κουδούνισμα παλιού ποδήλατου.

Άλλαξε ο καιρός. Χαμήλωσε κι αυτός ακόμη ο ουρανός. Κι έφτασα ν’ αδραχτώ από ένα σύννεφο. Και ταξιδεύω πάλι.