Εγώ!
Όπου κι αν με συναντήσεις θα είμαι εγώ.
Εγώ που νομίζω πως είμαι ατρόμητη, εγώ που νομίζω πως είμαι περήφανη, εγώ που νομίζω πως αντέχω στον πόνο.
Όπως κι αν με αντικρύσεις είμαι εγώ.
Εγώ που χαμογελάω, εγώ που δακρύζω, εγώ που θυμώνω, εγώ που νιώθω.
Ότι κι αν μου καταλογίσεις θα εξακολουθήσω να είμαι εγώ.
Εγώ που μπορώ να ακούω, εγώ που μπορώ να μιλάω, εγώ που μπορώ να σκέφτομαι, εγώ που μπορώ να καταλαβαίνω, εγώ που μπορώ να σκοτώνω... Εγώ που ξέρω να πεθαίνω!
Δεν κατάφερα να μάθω τι είναι αγάπη. Δίνω ορισμούς και τους αναιρώ. Μπερδεύομαι και σκοντάφτω, πέφτω, τινάζω τη σκόνη, σηκώνομαι, κυττάζω ξανά στα μάτια τον εαυτό μου. Αφήνω ένα κενό στη λέξη για να πληρωθεί άμα τη εμφανίση στο ταμείο...
Μέχρι τότε μαζεύω, χαρίζω, πετάω, χάνω... Προχωρώ!
Η κατάληξη είναι φιλοσοφική διεργασία. Ίσως και φιλολογική. Δεν υπάρχω για να ελέγχω αν οι λέξεις συμφωνούν με την ουσία. Υπάρχω ακόμη και χωρίς λέξεις. Κάποτε ως λέξη κι εγώ, θα καταργηθώ. Κάποτε η αλήθεια δεν θα χρειάζεται λέξεις...
Εγώ που νομίζω πως είμαι ατρόμητη, εγώ που νομίζω πως είμαι περήφανη, εγώ που νομίζω πως αντέχω στον πόνο.
Όπως κι αν με αντικρύσεις είμαι εγώ.
Εγώ που χαμογελάω, εγώ που δακρύζω, εγώ που θυμώνω, εγώ που νιώθω.
Ότι κι αν μου καταλογίσεις θα εξακολουθήσω να είμαι εγώ.
Εγώ που μπορώ να ακούω, εγώ που μπορώ να μιλάω, εγώ που μπορώ να σκέφτομαι, εγώ που μπορώ να καταλαβαίνω, εγώ που μπορώ να σκοτώνω... Εγώ που ξέρω να πεθαίνω!
Δεν κατάφερα να μάθω τι είναι αγάπη. Δίνω ορισμούς και τους αναιρώ. Μπερδεύομαι και σκοντάφτω, πέφτω, τινάζω τη σκόνη, σηκώνομαι, κυττάζω ξανά στα μάτια τον εαυτό μου. Αφήνω ένα κενό στη λέξη για να πληρωθεί άμα τη εμφανίση στο ταμείο...
Μέχρι τότε μαζεύω, χαρίζω, πετάω, χάνω... Προχωρώ!
Η κατάληξη είναι φιλοσοφική διεργασία. Ίσως και φιλολογική. Δεν υπάρχω για να ελέγχω αν οι λέξεις συμφωνούν με την ουσία. Υπάρχω ακόμη και χωρίς λέξεις. Κάποτε ως λέξη κι εγώ, θα καταργηθώ. Κάποτε η αλήθεια δεν θα χρειάζεται λέξεις...
posted by χαμίνι @ 12:54 pm
10 Comments:
At 20 June, 2006 13:32,
Kallioph said…
Αγάπη είσαι εσύ!
Πολύ ωραία έκφραση έχεις
Εύγε!
At 20 June, 2006 14:54,
Xνούδι said…
μόνο με βουβαμάρα λέγεται η αλήθεια. Μόνο. Πλέον.
καλημερίζω σας
At 20 June, 2006 14:59,
Kallioph said…
ναι στην σιωπή μόνο.. βιώνεται.. κι όχι πλέον.. πάντοτε.. όμως η αλήθεια λέγεται και με σκέψεις και με λόγια και με έργα..
At 20 June, 2006 17:07,
χαμίνι said…
H αλήθεια μπορεί να εκφράζεται με κάθε τρόπο. Πως γίνεται αντιληπτή είναι το θέμα... Το ίδιο και η αγάπη. Μακάρι να μην χρειαζόταν τρόπος έκφρασης, μακάρι να ήταν σαν την πείνα, που τη νιώθεις και καμιά αμφιβολία δεν έχεις.
At 20 June, 2006 17:12,
Kallioph said…
Ναι.. αυτό που έχουμε μέσα μας αντιλαμβανόμαστε... αν είμαστε αγάπη εκπέμπουμε αγάπη... και αυτό που εκπέμπουμε το παίρνουμε πάλι πίσω.. αργά ή γρήγορα... όσο για την πείνα.. δεν ξέρω έχω αμφιβολίες.. πόσες και πόσες φορές δεν γινόμαστε έρμαια της λαιμαργίας μας.. έτσι και με την αγάπη..και την αλήθεια.. αν δεν ησυχάζουμε τον νου για να την ακούμε.. γινόμαστε έρμαιά της..
At 21 June, 2006 14:58,
χαμίνι said…
Πόσο δίκιο έχεις!!!
Βλέπεις Χνούδι, η αγάπη είναι πόρνη, έντιμη και πραγματική...
Εμείς θέλουμε αλλιώς να τη βλέπουμε και την ντύνουμε... στα μέτρα τα δικά μας
At 23 June, 2006 11:56,
hardrain said…
Δεν ξέρω (γενικώς δεν ξέρω τίποτα και, ας μιλάω απόλυτα κάποιες φορές).
Όμως εκεί που στην Αλήθεια και στην Αγάπη (αν και η Αλήθεια είναι Αγάπη και η Αγάπη θέλει να είναι Αλήθεια) μπαίνουν τα λόγια, κάτι δεν παει καλά.
Στην Αγάπη, δεν πας πάνοπλος και ετοιμοπόλεμος.
Πας γυμνός ως η Αλήθεια.
Άραγε αυτό που λεω είναι το συμβόλαιο για το επόμενο τραύμα;
Ίσως.
Άλλον τρόπο δεν ξέρω πάντως. Και, στο κάτω κάτω, τα τραύματα αυτά, είναι σαν τη θύελλα μεσοπέλαγα.
Κάνουν το καράβι και τους καπεταναίους και τις καπετάνισες πιο σοφούς.
Μα δε σταματά το ταξίδι.
Ε;
At 23 June, 2006 16:12,
χαμίνι said…
Δίκιο έχεις Δύοντα, αλλά μήπως αυτά τα τραύματα που μας χαρίζουν σοφία (δηλαδή εγκεφαλική μνήμη, γνώση και συνεπώς και φόβο)μας κάνουν και πιο σκληρούς;
Μήπως γι' αυτό πολλές φορές συναντάμε ανθρώπους αρματωμένους κι ετοιμοπόλεμους απέναντί μας;
Τα ταξίδια δεν σταματάνε, μερικές φορές όμως γίνονται οδυνηρά.
Το ταξίδι μου αρχίζει κάθε μέρα απ' την αρχή, σαν να μην έχω ταξιδέψει ποτέ ξανά...
Κι αυτό, όπως ακριβώς και το δικό σου, είναι συμβόλαιο! Αλλά ευτυχώς που δεν έχουμε μόνο μυαλό...
At 23 June, 2006 18:13,
Kallioph said…
Τραύματα έχεις όταν περιμένεις πράγματα..
περιμένεις ότι θα σε αγαπάει
περιμένεις ότι θα σε κοιτάει με τον τρόπο που θες
περιμένεις ότι θα πάτε εδώ και κει
γενικώς περιμένεις..
φτιάχνει ο νους σενάρια και ιστοριούλες και λεει αυτές θα περιμένω τώρα..
η ζωή είναι πολύ πιο περίπλοκη από αυτό..
Συμφωνώ..
ο μόνος τρόπος είναι..
Δεν υπάρχει άλλος..
Και όντως ο πόνος σε κάνει σοφό.. γιατί σε φέρνει κοντύτερα στις αλήθειες ή νόμους του εαυτού..
"Το ταξίδι μου αρχίζει κάθε μέρα απ' την αρχή, σαν να μην έχω ταξιδέψει ποτέ ξανά..." Τι υπέροχος τρόπος να ταξιδεύεις.. να βλέπεις κάθε φορά τα πράγματα καινούργια.. αυτό είναι ευλογία..
Ήταν ένα μικρό καράβι
Ήταν ένα μικρό καράβι
Που όλο ε ε εταξίδευε
Που όλο ε ε εταξίδευε..
At 17 August, 2006 11:40,
Anonymous said…
Στον τόπο της αλήθειας οι δρόμοι είναι ενωποιημένοι, αχρείαστοι. Για να φτάσεις όμως χρειάζεσαι ένα δρόμο.
Post a Comment
<< Home