Το δώρο του Καλοκαιριού

… Κι ύστερα τραβήχτηκε η ομίχλη και όλα έμοιαζαν να γίνονται απ’ την αρχή. Σαν τον τυφλό που ανοίγει τα μάτια μια μέρα και βλέπει, σαν να μην υπήρξε ποτέ το σκοτάδι. Σαν την ώρα που τελειώνει η νύχτα και αρχίζεις να διακρίνεις την πραγματική όψη των πραγμάτων.

Έτσι κάπως… Όχι τόσο απλά, όχι τόσο εύκολα, όχι τόσο ανώδυνα, αλλά έτσι κάπως…

Και τότε κάθε προηγούμενη σκέψη επαναπροσδιορίστηκε. Κάθε πίσω σκέψη χάθηκε. Κάθε αμφιβολία βρήκε το μονοπάτι της βεβαιότητας.

Ίσως να ήταν το δώρο του Καλοκαιριού. Έτσι το δέχτηκα. Κι ας ήξερα πως ήταν ένα δώρο από τον εαυτό μου. Γιατί η δύναμη είναι πάντα εκεί περιμένοντας να την χρησιμοποιήσεις. Γιατί το πνεύμα μπορεί να σε οδηγήσει ανάμεσα από τις στοές του λαβύρινθου μέχρι την έξοδο, αρκεί να το αφήσεις να πετάει ελεύθερο και να μην το αλυσοδένεις, να μην το τρομάζεις, να μην το τιμωρείς.

Σας ευχαριστώ για τη συντροφιά σας! Πολλές κουβέντες σας είναι το ρεύμα του αέρα που χρειάζομαι για να πετάω πιο ψηλά.