Χαμίνι

4 Sept 2006

Ποιο απ' τα δύο;








Αδέσποτο;
Δεν ξέρω… Και ποιο απ’ τα δύο;

Ποιος παρατάει ένα τέτοιο Husky στο δρόμο ή ποιος παρατάει ένα τέτοιο αρκούδι στο δρόμο;

Πάντως βρήκαν το ένα το άλλο και αγκαλιάζονται!!!






(Αυτές θα τις αφιερώσω στον horexakias, μιας που μου κίνησαν το ενδιαφέρον τα κείμενα και οι διάλογοί του περί φυλακισμού των στιγμιότυπων.

Το αποθανατισμός πάντως μου αρέσει περισσότερο…)

6 Comments:

  • At 04 September, 2006 13:21, Blogger Horexakias said…

    Πρωτον ευχαριστω πολυ.Δευτερον νομιζω οτι μια εικονα =1001 λεξεις,εδω εγινε πραγματικοτης.Τριτον το πως βλεπει καποιος μια φωτογραφια ειναι προσωπικο και υποκειμενικο.Εσυ παρε το αρκουδι και 'γω το σκυλο.Οκ?καλημερα σας.-

     
  • At 04 September, 2006 14:00, Blogger Lion said…

    Δυστυχως, πολλοι παρατανε "ενα τετοιο Huskey" στον δρομο ;-(

    Καλημερα

     
  • At 04 September, 2006 14:39, Blogger χαμίνι said…

    Θα προτιμούσα το σκύλο, αλλά έχουμε ήδη έναν μπερμπάντη που μαζέψαμε απ' τους δρόμους (πάντα είχαμε τουλάχιστον έναν στην οικογένεια), κι επειδή, λόγω υποχρεώσεων, τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη φροντίδα του έχουν αναλάβει οι γονείς, δύσκολο να τους φορτώσω κι έναν δεύτερο.

    Αλλά αναρωτιέμαι, πέραν της ηθικής ευθύνης, δίνουν ένα σκασμό λεφτά για ένα Huskey και ύστερα το αμολάνε στο δρόμο; Πολύ πλούτος βρε παιδιά...

    Δηλαδή και τα παιδιά τους, αν τους ενοχλούν πολύ, τα αφήνουν στο πεζοδρόμιο;

    Τι να πεις;

    Μέχρι πριν 2 χρόνια είχαμε την Κίκα, μια ολόμαυρη, γυαλιστερή ιδιότροπη γάτα. Ένα βράδυ ξαφνιάστηκε που ξύπνησε και είδε στο ίδιο δωμάτιο τον Μαξ, ένα κουτάβι διασταύρωση Huskey με λυκόσκυλο, που επέζησε στο δρόμο και τον τάϊζε ένας χασάπης, μέχρι που τον υιοθετήσαμε. Η Κίκα έγινε αεριωθούμενο που πέταγε γύρω γύρω στο δωμάτιο και ξέσκισε τα πάντα, μαζί κι εμένα. Όλοι είπαν διώχτην (ήμουν και έγγυος και τρομοκρατήθηκαν). Αδύνατον, σκέφτηκα. Είναι μέρος της οικογένειας, είναι ένα αγαπημένο μέλος της οικογένειας. Η γάτα δεν πάει πουθενά, είπα. Δική μας ήταν η βλακεία που δεν την προετοιμάσαμε για την άφιξη του σκύλου. Τι φταίει το ζωντανό; Και δεν θα το ξανασυζητήσουμε.

    Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά περιορίστηκε στην αυλή. Μέχρι που ένα βράδυ, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, τη βρήκαμε δηλητηριασμένη και παγωμένη. Κι έκλαψα και πόνεσα απίστευτα. Και θύμωσα και αγανάκτησα, αλλά η Κίκα δεν γινόταν να επιστρέψει.

    Με δικαιολογία το κυνήγι των ποντικών στην αυλή, μετά από σχεδόν 2 χρόνια πένθους πήραμε έναν ολόασπρο μικροκαμωμένο γάτο (φωτογραφία του φιγουράρει στα Παράθυρα). Τα παιδιά όταν λείπουν στέλνουν πάντα χαιρετίσματα στο Μαξ και τον Συννεφούλη... σαν ισότιμα μέλη της οικογένειας. Πως θα μπορούσαμε να τους αφήσουμε ποτέ στο δρόμο;

    Πολλά είπα, παρασύρθηκα!

    Καλημέρα σε όλους!

     
  • At 04 September, 2006 17:47, Blogger Horexakias said…

    Αγαπητο χαμινι,σε καταλαβαινω απολυτα.Φετος το καλοκαιρ μας χαιρετησε και μας ο καλος μας ο βελγος.....

     
  • At 16 September, 2006 00:24, Anonymous Anonymous said…

    Απαθανατισμός λέγεται. Τουτέστιν το κάνεις αθάνατο.
    Αποθανατισμός σημαίνει ότι το σκοτώνεις.

    Καταλαβαίνω ότι ήταν λάθος εξαιτίας βιασύνης, αλλά βλέπεις τι μπορεί να προκαλέσει η αλλαγή ενός γράμματος σε μια λέξη. Κάτι ανάλογο με την αλλαγή μιας νότας σε μελωδία.

    Ο ανώνυμος

     
  • At 20 February, 2007 02:27, Blogger Ο Καλος Λυκος said…

    woof...

     

Post a Comment

<< Home