Μια σπίθα...

…και το μόνο που λάμπει πια στο νου, σαν ο τελευταίος ξεχασμένος φάρος σε μια απεραντοσύνη θάλασσας, είναι να είμαι δίπλα σου.

Έτσι όπως με χρειάζεσαι, έτσι όπως είναι ανάγκη, ακόμη κι αν έτσι με πονάει, με πληγώνει, με στέλνει στην κόλαση.



Ένας Άντρας που ξεστομίζει λόγια που μόνο μέσα του θα μπορούσε να έχει παραδεχτεί κι αφήνει να τ’ ακούς με τα ίδια σου τ’ αυτιά, μόνο ν’ αγαπάει μπορεί, μόνο να σέβεται. Κι ας το κάνει με το δικό του τρόπο. Κι ας είναι φορές που μοιάζει μονάχα με ολοκάθαρο ψέμα.

Ένας Άντρας που εγκαταλείπεται σε μια αγκαλιά, κι ακόμη περισσότερο, που εμπιστεύεται την αγάπη, τη δύναμη, την καρδιά και την ψυχή που την γεμίζουν με ζεστασιά και ηρεμία, που σαν παιδί κοιμάται μέσα της και που δεν χρειάζεται παρά μόνο τα μάτια του ν’ ακούσεις για να μάθεις την αλήθεια, μόνο ν’ αγαπάει μπορεί, μόνο να εκτιμάει. Κι ας το κρύβει πίσω απ’ τον ανδρισμό του. Κι ας είναι φορές που μοιάζει μονάχα με μια πρόστυχη ανάγκη.

Κι αν είναι η Κόλαση που κατοικώ, θα το παλεύω με νύχια και με δόντια, γιατί είναι εκεί ακριβώς που κατοικείς κι εσύ. Ο ουρανός μας!




Αφιερωμένο εξαιρετικά στον "Καλό Λύκο", που χωρίς να το ξέρει, άναψε μια σπίθα στα σκοτάδια της πτήσης μου...