Δεν μπορεί...

Λέω:
Δεν μπορεί να μην ξέρεις πως δεν χρειάζονται λέξεις πια ανάμεσά μας.
Πως, δεν μπορεί να μην ξέρεις πως ούτε κώδικας χρειάζεται.
Πως η επικοινωνία μας δεν απαιτεί καν προσπάθεια.
Κι όμως, υπάρχει ανάγκη…

Βρίσκομαι ψηλά, τόσο ψηλά που βλέπω τον εαυτό μου τόσο μικρό… Πώς να το εξηγήσω; Πώς να χωρέσει στο μυαλό πως κάτι τόσο ασήμαντο μπορεί να έχει τόση μεγάλη αξία; Η μόνη εξήγηση που δίνω είναι πως η αξία είναι αυτό που είμαστε για τους άλλους. Αυτά που μπορείς να δίνεις. Αυτά που δίνεις. Και αυτά που νιώθεις. Μέρος του όλου. Ένα ασήμαντο κομμάτι του σύμπαντος κι όμως μια οντότητα. Ένας ολόκληρος άνθρωπος!