Αυλαία!
Ουρανός γαλάζιος, φωτεινός! Και περνάει η ώρα. Κατεβαίνει η αυλαία. Βαθύ μπλε, και μια χαραμάδα ροζ ή φούξια ή πορτοκαλί. Μια χαραμάδα πριν το τέλος. Διαβάζω ξανά: Εγώ δεν χωράω, όμως τι να φυγαδεύσω;
«Σκέφτομαι να φυγαδεύσω τη συνείδησή μου που με τυραννάει μερικές φορές»
Τρικλοποδιές μέσα στο σκοτάδι της «γνώσης». Ή μήπως της αντίληψης; Άραγε πως ορίζεις το καλό, πως ορίζεις το κακό; Πως αντιλαμβάνεσαι το κόκκινο; Πως αισθάνεσαι να αιωρείσαι σε κενό; Πως ονειρεύεσαι; Ποιος είσαι;
«Η ταξινόμηση των ερωτήσεων είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για το λαβύρινθο των απαντήσεων»!
Ίσως!
Αυτό ήταν! Αυλαία έπεσε!
Μου λείπεις!!!
www.parl.ns.ca/lobster/snapshot1.htm
«Σκέφτομαι να φυγαδεύσω τη συνείδησή μου που με τυραννάει μερικές φορές»
Τρικλοποδιές μέσα στο σκοτάδι της «γνώσης». Ή μήπως της αντίληψης; Άραγε πως ορίζεις το καλό, πως ορίζεις το κακό; Πως αντιλαμβάνεσαι το κόκκινο; Πως αισθάνεσαι να αιωρείσαι σε κενό; Πως ονειρεύεσαι; Ποιος είσαι;
«Η ταξινόμηση των ερωτήσεων είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για το λαβύρινθο των απαντήσεων»!
Ίσως!
Αυτό ήταν! Αυλαία έπεσε!
Μου λείπεις!!!
www.parl.ns.ca/lobster/snapshot1.htm
posted by χαμίνι @ 2:12 pm
7 Comments:
At 06 September, 2006 15:38,
Xνούδι said…
εμείς είμαστε στο ενκορ τώρα. Μετά θα πέσει.
Παρ'αυτα, τα χρώματα δεν σβήνουν. Στην εξώρυξη είμαι.
Εσύ? Κι εσύ...
φιλιά.
At 06 September, 2006 16:14,
χαμίνι said…
Στην εξόρυξη… Ναι! Νοήματος. Αλλά που δεν έχει σχέση με το παρόν κείμενο…
Το encore τουλάχιστον προϋποθέτει και μια καλή «παράσταση». Ε;
Χαμόγελα!
At 07 September, 2006 14:05,
Anonymous said…
Η αρχική απάντηση είναι πολύ απλή.
Μόνο ένα σημειακό αντικείμενο μπορεί να κινηθεί ελεύθερα σ' όλες τις διαστάσεις.
Για να κατανοήσεις ένα πολυδιάστατο κόσμο είναι απαραίτητο να μην έχεις διαστάσεις. Κι αν αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις, να τις απορρίψεις.
At 07 September, 2006 15:07,
χαμίνι said…
Ισοπεδωτικό ξένε, σαν οδοστρωτήρας!
Αλλά και αληθινό! Μήπως όμως μάταιο;
At 08 September, 2006 11:41,
Anonymous said…
Ποιός ξέρει?
Είναι μάταιο το να ζεις? Αν όχι τότε πρέπει να διαλέξεις τουλάχιστον τον τρόπο. Κι αν η επιλογή οδηγήσει στις ίδιες παραστάσεις, είναι απολύτως σεβαστή.
At 08 September, 2006 12:14,
χαμίνι said…
Στις ίδιες παραστάσεις;
Πως να ξέρεις; Στο σταυροδρόμι των επιλογών μόνο ένα δρόμο μπορείς ν' ακολουθήσεις! Ίσως, βέβαια, να υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσεις πίσω, να πάρεις άλλο δρόμο... Αν, αν, αν... Αν υπάρχει χρόνος, αν υπάρχει δύναμη, αν υπάρχει θάρρος, αν ΔΕΝ υπάρχει εγωϊσμός κι υπεροψία!
Μάταιο να ζείς; Ίσως! Όσο μάταιο είναι να προσπαθείς να απορρίψεις πίστεις, δόγματα, αρχές, προκαταλήψεις, βαθιά ριζωμένα μέσα σου, τόσο που αγνοείς ότι υπάρχουν.
Αλλά πιο εύκολα θα στο έλεγα κάπως έτσι...
(Ίσως και να το έχεις ήδη διαβάσει στο φυσικό του περιβάλλον, αλλά το έχω σαν φάρο όταν το σκοτάδι πέφτει πάνω μου και απειλεί να με συνθλίψει)
Από αγάπη κι από φως πλασμένοι
Σαλπάραμε για το ταξίδι δίχως γυρισμό
«Ταξίδι για την κόλαση» μου είπες
«Αν μετανιώσεις μόνο στάχτες πίσω σου θα βρεις»
Κι έκαψα τα σχοινιά και λησμόνησα όλα τα λιμάνια
Και μεσοπέλαγα κυττώντας του φεγγαριού το μονοπάτι
Έκρυψα ένα δάκρυ που όλη η ζωή δεν ήταν έτσι
Που όλη η προηγούμενη ζωή δεν κάηκε θυσία στων ανέμων το θεό
Να είναι πάντα τα πανιά πουλιά
Να πονούν τα χέρια, να καίγονται τα μάτια απ’ την αρμύρα
Να ρουφάμε απ’ τις χούφτες μας αγάπη
Το κορμί να πλημμυρίζει φως
Κι ήρθαν κάτι νύχτες σκοτεινές και κρύες
Τα κύματα θεριά
Παλεύαμε με νύχια και με δόντια μη μας κατασπαράξουν τα στοιχειά
Ο νους να ανοίγει πόρτες, ο θυμωμένος ο βοριάς να τις βροντά
Φοβήθηκα κι είπα ως εδώ
Ωραίο τα ταξίδι σου Οδυσσέα μου μα εγώ την Ιθάκη νοσταλγώ
Σε κύτταξα στα μάτια κι είδα: «ό,τι θες»
Και λύγισε ο φόβος και κόπασε ο βοριάς
Κι ήταν η αγάπη που με πήρε απ’ το χέρι
Και μου έδειξε πως είναι να πονάς
Πως γίνεται τείχη να υψώνεις και να φοβάσαι ν’ αγαπάς
Η κόλαση είναι μέσα μας κι όταν τη βρω θα τελειώσει το ταξίδι
Θα μείνουμε μόνο εσύ κι εγώ.
At 09 September, 2006 12:20,
Anonymous said…
Χμ, ήταν πολύ καλή απάντηση...
Μόνο που το ταξίδι δεν είναι χωρίς γυρισμό, το ίδιο το ταξίδι είναι ο γυρισμός! Και το τέλος του είναι συγχρόνως η αρχή.
Και ίσως επιλέξω να "είμαι εδώ
όχι γιατί έτυχε
αλλά γιατί το διάλεξα να ζήσω".
Post a Comment
<< Home