Χαμίνι

14 Sept 2006

Βουτιά...

Νάτην μια καινούργια λάμψη!
Άλλη μια ελπίδα!
Κοντοστέκομαι και γέρνω,
μια απ' τη μια, μια απ' την άλλη
να την περιεργαστώ

Απλώνω το χέρι και την αρπάζω
Τη στριμώχνω στο δισάκι μου
κι αρχίζω πάλι να ονειρεύομαι

Σχέδια ζωγραφίζονται αχνά μεσ' στο μυαλό μου

Μια μεγάλη ανάσα...
και προχωράω

Μπροστά μου ένα μεγάλο κενό
κι εγώ στέκομαι και πάλι στην άκρη

Θα βουτήξω κι αυτή τη φορά από ψηλά
σε ακόμη μία ελεύθερη πτώση

Μέχρι το βυθό!

6 Comments:

  • At 15 September, 2006 01:36, Anonymous Anonymous said…

    Μες τις βλυχάδες πάλι ανταμώσαμε
    ύψος και βάθος
    πραγματική επιτροπή αυθεντικότητας.
    Κι εσύ κοιτάς τα απόνερα μονάχα
    και συλλαβίζεις
    φως στο βυθό.

     
  • At 18 September, 2006 16:20, Blogger χαμίνι said…

    Δεν είναι μερικές φορές που φανταζόμαστε τα πράγματα υπερβολικά; Κι ύστερα, όταν περάσει η πρώτη εντύπωση και κατακαθίσει ο κονιορτός και καθαρίσει ο αέρας, τότε μας φαίνονται όλα τόσο συνηθισμένα;

    Ωστόσο, ακόμη κι αν είναι έτσι, τίποτε δεν μας εμποδίζει να συνεχίσουμε να τα βλέπουμε μεγάλα και σημαντικά και με τη δική μας προσπάθεια να τα μετατρέψουμε σε τέτοια...



    Γιατί χαθήκατε όλοι;

     
  • At 18 September, 2006 22:18, Blogger GLOBAL said…

    μια συνιθισμένη υπερβολή.
    εγώ εδώ είμαι, αν και δεν φτάνω για τους όλους που ρωτάς.

     
  • At 18 September, 2006 22:37, Blogger anonymos said…

    Νιώθεις στην ανάσα σου την αρμύρα της ερήμου?


    Ποιός χάθηκε?

     
  • At 19 September, 2006 11:46, Blogger Xνούδι said…

    Όχι εδώ είμαστε χαμινάκι. Είχαμε βουτηξει για λίγο, να, αυτό μόνο. Τώρα είμαστε στην ανάδυση.
    όμορφα νερά. Θα φθινοπωριάσει λες καθόλου?
    Καλημέρες με ελπίδα.

     
  • At 19 September, 2006 11:49, Blogger Xνούδι said…

    Όχι εδώ είμαστε χαμινάκι. Είχαμε βουτηξει για λίγο, να, αυτό μόνο. Τώρα είμαστε στην ανάδυση.
    όμορφα νερά. Θα φθινοπωριάσει λες καθόλου?
    Καλημέρες με ελπίδα.

     

Post a Comment

<< Home