Κι όμως...

... σαν κρυστάλλινο νερό στην πιο κολασμένη δίψα...
Έτσι ήταν τα λόγια σου.
Μα εσύ, το μαθαίνω, δεν ήρθες για να μείνεις.

Ποιος να ξέρει; Ίσως μας χωρίζουν αχανείς ωκεανοί.
Ίσως πήραμε το λάθος πλοίο.
Ίσως τρέχω όταν θα χρειαζόταν απλά να περπατάω.
Ίσως πετάμε με παράταιρους καιρούς.

Κι όμως, πάντα η πυξίδα δείχνει το βορρά
Και τ' άστρα πάντα δείχνουν αυτόν τον ίδιο δρόμο.

Κι ακόμη μια φορά, ό,τι χάνεται πονάει βαθειά.