Κάθε που βρέχει γίνονται οι στάλες χρωματιστές σαπουνόφουσκες που καθρεφτίζουν το ουράνιο τόξο.

Θυμάμαι να φυσάω το στρογγυλό κλειδί. Να το ξαναβουτάω στο ποτήρι. Ήχος καμπανιστός το ανακάτεμα, σαν μουσική από κάλαντα.

Κάθε που βρέχει ανακατεύονται τα δάκρυα μας με κείνα των μακρυνών προγόνων μας. Συγχωρεμένα όλα τα λάθη μας. Μαθαίνουμε με πόνο, μα η χαρά είναι ένα δώρο που δεν ζυγίζεται με μέτρο τι έχεις χάσει.

Σε περιμένω να γυρίσεις. Βρέχονται τα μαλλιά και τα πάνινα παπούτσια μου. Στάλες βροχής σκαλώνουν πάνω στις βλεφαρίδες μου και όλα φαίνονται γύρω μου μεγάλα.

Ανακατεύω τα σκουπίδια μιας ζωής. Δεν είναι αντάξιός μου ο θησαυρός που απαστράπτει μεσ' στη βρωμιά και τη σαπίλα. Ακόμη κι έτσι όμως, θα τον κρατήσω αλώβητο απ' τη μοίρα των ανθρώπων...

Μυστικά και ψέματα