Οδηγώ προς το σπίτι προσπαθώντας να διακρίνω λεπτομέρειες μέσα απ' τα βουρκωμένα μάτια μου...
"Κι όμως" λέω στον εαυτό μου "πρέπει κάθε μέρα να γιορτάζουμε μια νίκη. Μια έστω, μικρή μικρή νίκη ανάμεσα στις ήττες μας."
Και οι λεπτομέρειες έγιναν ξανά ευδιάκριτες μέσα απ' το τζάμι.
Χαμόγελο!
"Κι όμως" λέω στον εαυτό μου "πρέπει κάθε μέρα να γιορτάζουμε μια νίκη. Μια έστω, μικρή μικρή νίκη ανάμεσα στις ήττες μας."
Και οι λεπτομέρειες έγιναν ξανά ευδιάκριτες μέσα απ' το τζάμι.
Χαμόγελο!
posted by χαμίνι @ 11:18 pm
3 Comments:
At 08 November, 2007 00:10,
Ιάκωβος said…
Ελπίζω να μην έφταιγε γυναίκα γι αυτό. Μου άρεσε ο λόγος σου. γράφεις?
At 11 November, 2007 16:05,
γ.κ. said…
"έβλεπε τις ήττες της σαν παιχνίδι που ανήκε σε άλλο παιδάκι"
υγ.γνωρίζω τις δυσκολίες(καμμιά φορά ανυπέρβλητες) που παρουσιάζονται στις ανασκαφές....
At 12 November, 2007 22:23,
χαμίνι said…
Ναι, γυναίκα έφταιγε Ιάκωβε... Αυτή η ίδια που σε χαιρετά!!! Γράφω απ΄ τα παιδικά μου χρόνια, μα ποτέ δεν το πήρα σοβαρά.
Το διάβασα Ψουξ. Ίσως προσπαθήσω, απ' τη διάθεσή μου εξαρτάται, να βάλω ένα απ' τα ορθολογιστικά σου κείμενα σε στίχους. Κι ύστερα εσύ μπορείς να το μετατρέψεις ξανά σε πεζό να δούμε πως πάει....
Οι ανασκαφές μου έχουν να κάνουν μ'ένα παλιό τραγούδι για τα θηρία.
"Η ευκαιρία να πολεμήσεις με τα θηρία.... μισόν αιώνα μνήμες...." κι ύστερα Αλτσχάϊμερ. Να πάρει η ευχή, καμιά δυσκολία δεν μπορεί να είναι ανυπέρβλητη.
Καλό βράδυ, λοιπόν
Post a Comment
<< Home