... με εικόνες μόνο!

Να μιλάω με εικόνες μόνο... και να μην ξεχωρίζω πια το δείλι από το χάραμα.

Κραυγή αγωνίας από ένα παιδί

Από το δικό μας παιδί ή μέσα από την ίδια την ψυχή μας. Εξάλλου, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε παιδιά... Ας το έχουμε κι αυτό στο νου μας όταν γινόμαστε γονείς.

Πάντως καλέ μου alas ας μην επαναπαυόμαστε στο ότι δεν φταίμε ούτε εμείς... Γιατί πρώτιστα εμείς φταίμε.

Για τους "φίλους" μου

Η αλήθεια είναι πως μου λείπουν οι "φίλοι" μου.

Μου λείπει το νόημα μιας συζήτησης που σε τραβάει πιο μέσα, πιο βαθειά, πιο κοντά σε μια πραγματικότητα.

Σε μια πραγματικότητα που ορίζεται από έννοιες. Από την έννοια της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της αγάπης, του έρωτα, του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης... Από έννοιες που ο ορισμός τους δεν μπορεί να είναι πάγιος, δεν είναι διαμορφωμένος, δεν είναι δογματικός. Που επιδέχεται στροφές, ευθυγραμμίσεις, μικρές ή μεγάλες αλλαγές, διαπιστώσεις, αμφιβολίες.

Πρώτιστα, σκέφτομαι, είναι δική μου η ευθύνη. Δική μου υπαιτιότητα που σώπασαν οι "φίλοι". Που τώρα πια παρακολουθούν ένα μονόλογο, που όμως απευθύνεται στη δική τους φανταστική εικόνα. Αλλά δεν έχω μάθει τελικά να βρίσκω τις απαντήσεις όταν τις χρειάζομαι... Και βασανιστικά, ίσως ακόμη και χωρίς αποτέλεσμα παλεύω με τον εαυτό μου να εντοπίσω το λάθος βήμα. Κι ακόμη περισσότερο το γιατί...;