H διαφορετικότητα

Το να είσαι 7 χρονών και να ξυρίζεις τη φράντζα σου φαίνεται να είναι απλά μια παιδική αταξία… Αν όμως εξετάσει κανείς σε βάθος μια τέτοια παιδική πράξη μπορεί και να διαπιστώσει την προδιάθεση ενός παιδιού να δοκιμάζει, να πειραματίζεται, να ψάχνει τον κόσμο και τον εαυτό του.

Το πρώτο που μπορεί να επιφέρει μια τέτοια παιδική αταξία είναι την καζούρα, την κοροϊδία και την απομόνωση. Α! και πολύ πιθανόν και την τιμωρία! Κι όλα αυτά γιατί η κοινωνία δεν αντέχει τη διαφορετικότητα. Γιατί καθοδηγείται προς την πανομοιοτυπία, με σκοπούς όχι και τόσο προστατευτικούς, αλλά κάθε άλλο, επιβουλευτικούς της μοναδικότητας.

Κι επειδή όλοι μας παιδιά είμαστε, όχι κατά βάθος, αλλά κατ’ αρχήν, σκέφτομαι μήπως η τιμωρία, η κοροϊδία και η απομόνωση αξίζουν σε μας, που από καθ’ έδρας και από θέση «ισχύος», εκμεταλλευόμαστε τις ιδιότητές μας, για να επιβάλλουμε τους κανόνες και τις αρχές, που καταπιέζουν πρώτα εμάς και μας οδηγούν συχνά σε σκέψεις μάταια επαναστατικές, και που βάζουν, με τη δική μας συγκατάθεση, ακόμη ένα πετραδάκι στην κοινωνία της χειραγώγησης από τους εφευρέτες της ομοιομορφίας και της κοινής συνείδησης…




Μην εξεγείρεστε! Ο πληθυντικός είναι απλά μεγαλοπρεπείας…

Κατάδυση

Αλυσσίδες δεν υπάρχουν.
Τίποτε δεν μας δένει πουθενά.
Είμαστε όμως έρμαια της σκέψης,
της συνήθειας
και των λέξεων,
που, κι αυτά με τη σειρά τους,
είναι μέσα πρωτόγονα για το πνεύμα που δεν υπάρχει σύμπαν να το χωρέσει.

Κι έτσι μαθαίνουμε να ζωγραφίζουμε γύρω μας κάγκελα...
... κι εξειδικευόμαστε στο σπάσιμο των αλυσσίδων.


http://www.ernestberry.com/images/breaking_chain.gif



Δοκιμάστε μια κατάδυση με το υποβρύχιο.
Οι αλυσσίδες στο βυθό σπάνε από μόνες τους...

Παραισθήσεις

Φύσηξε ένας άνεμος και πέταξαν τα πολύχρωμα κουρέλια στον αέρα.

Η νύχτα έσβησε όλες τις αμφιβολίες.

Και σαν να ράγισε απ’ τη σφοδρή επιθυμία ο θόλος τ’ ουρανού, μια ευωδιά αναπάντεχη ξεχύθηκε από κρίνα

Αισθήσεων απώλεια. Παράδοση αναπόδραστη στην πιο ηδεία χαύνωση

Πνεύματα ρωμαλέα, που ενδίδουν στη σαγήνη μιας μουσικής μαγικής. Και τίποτε άλλο.

Μονοπάτι πέρα κι έξω απ’ τους δρόμους, που οδηγεί στις πιο θανάσιμες παραισθήσεις.





Εδώ στο πουθενά, πίσω απ’ το άπειρο. Πάντα χωρίς αύριο…

Αργεί ακόμα η Άνοιξη μωρέ αδέρφια;




Ψάχνω για καμιά ξεφτισμένη κλωστή. Να την τραβήξω, να ξηλωθούν τούτα τα ρούχα της ψυχής που δεν τ' αντέχω...