Και νόμιζες πως έχεις ταξιδέψει…
Και πως της μοίρας γνώριζες τα πονηρά τερτίπια…
Ένα παιδί! Μουτζουρωμένα μάγουλα… Μάτια θεόρατα ανοιγμένα…

Εσύ ήσουν χτες; Δεν σε γνωρίζω! Ήσουν εδώ; Κι εγώ; Που ήμουν;

Μήνες ολόκληροι σταματημένο το μυαλό. Θέλω να φύγω. Να βρεθώ σε μονοπάτια γνώριμα.

Μην κάνεις πίσω.
Θυμάσαι;
Τίποτε δεν άφησες να ζει.
Πίσω είναι μόνο τα σκοινιά που έκοψες.
Βούτα στο ρέμα και κολύμπα.

Λόγια… Τόσα λόγια! Και δάκρυα! Κι απελπισία.

Μα είναι οι επιθυμίες μας φτερά. Πιο δυνατά απ’ του καιρού τα τρομερά χτυπήματα. Πέταξα! Τόσο ψηλά που δεν το είχα καν ονειρευτεί. Κι εσύ πετούσες δίπλα μου. Σε άγγιζα με την άκρη της ψυχής μου. Πετάξαμε στο σκοτάδι, χωρίς σχέδιο, χωρίς προορισμό και φτάσαμε μέχρι εκεί που φαίνεται να ξημερώνει.

Ήταν ένα ταξίδι οδυνηρό. Φορές τα μανιασμένα κύματα σηκώνονταν και μας τραβούσαν στο βυθό. Μέρες που έμοιαζε να τελειώνει το μαρτύριο κι ύστερα πιο βαθιά να μας τραβά. Ένα ταξίδι ομηρικό…

Μα είναι οι επιθυμίες μας θεριό. Παλεύει με ορμή και πείσμα μέχρι να φτάσει στη νίκη ή στο χαμό.

Τίποτε δεν τελειώνει, μα τίποτε δεν μπορεί να μείνει και μισό……