Τώρα!

Γελούσαμε κάποτε... μιλούσαμε... για ότι μας πήγαινε μια μέρα ακόμη μπροστά, μια νύχτα πίσω! Γελούσαμε! Ρωτούσαμε! Ήμασταν ερωτευμένοι με τη ζωή! Διψούσαμε κάποτε... για ότι ήταν να φέρει ο χρόνος, ότι ήταν να φέρει ο δρόμος... Και περπατούσαμε... μονοπάτια κρυφά, ένας-ένας, δύο-δύο... Κοιτούσαμε δίπλα μας, πίσω μας, απλώναμε το χέρι...

Τώρα ακούγεται μόνο μια βαριά σιωπή, κάτι έρχεται, κάτι περιμένουμε... Ακίνητοι, μόνο ο χρόνος τρέχει! Στεκόμαστε κι αφουγκραζόμαστε. Μα τίποτε!

Θυμάμαι! Μάλλον μεγάλωσα! Τα όνειρα θάμπωσαν! Οι φίλοι σώπασαν, σώπασα κι εγώ...

Κι όμως, θέλω να σπάσω αυτή τη σιωπή που με κουφαίνει... Θέλω ν' ακούσω ξανά...

Ξέρω πως εκείνα τα λόγια πέθαναν... Ξέρω πως αλλάξαμε... Αλλά όσο εμείς ακόμα ζούμε, πάντα θα υπάρχουν λόγια, άλλα, πιο δυνατά, πιο σοφά, πιο αγαπημένα...

1, 2, 3! Βουτάω!