Ποιος ήρθε;

Χτένι, κόμπος κι αει στο διάλο

να τα κόψω να τελειώνω

Κόψε, κόψε, τι θα μείνει;

Κι όπως λέει μια παροιμία:

Όποιος, λέει έχει τα γένια,

αυτός έχει και τα χτένια

Θα μου πάρουν και το χτένι

Να το πάρουν κι ας μη σώσουν

Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι!

Τι το θες το κουταλάκι;

Πάνω χέρι, κάτω χέρι,

τις μαζέψαμε και πάλι

Δε βαριέσαι αδερφέ μου!

τι κι αν έσφιξαν οι κώλοι;

Παραμάσχαλα μια ιδέα

κι από δω πάνε κι οι άλλοι

Μια ζωή τα δύο πόδια

σε μια γόβα δεν χωράνε

Πιο καλά με τσέπη άδεια

παρά φούμαρα και χάδια

Το χρέος

Να μάθω στα παιδιά τη λέξη επιλογές

Να φτιάξω, να γκρεμίσω, να ξεχάσω, να χτίσω.

Να συγχωρήσω

Να δείξω στα παιδιά το αύριο.
Μαζί να σχεδιάσουμε το δρόμο. Το δρόμο που θα οδηγεί στη γνώση.
Μια γνώση για το μέλλον, αφού ετούτο το παρόν είναι αδιέξοδο.

Τη γνώση του οικοδομείν επιλογές.

Και μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Από σένα που ήσουν εδώ κι εγώ δεν σ' έβλεπα. Κι από σένα που έγραφες και δεν διάβαζα. Κι από σένα που μίλαγες και δεν άκουγα.
Είναι μερικές φορές που έτσι τα φανταζόμαστε κι έτσι γίνονται. Και τότε γίνονται λάθη θεόρατα. Κι ύστερα, μια συγγνώμη τι να φτάσει;
Ακόμη μαθαίνω κι ακόμη κάνω λάθη... Κι όμως εσείς ήσασταν εδώ...
Ζητώ να με συγχωρήσετε που ήμουν τυφλά εγωϊστρια και απελπισμένη.

Η επιστροφή

Μα θα μπορούσε να γίνει ένα θαύμα!

Συ να γυρίζεις πίσω στην πατρίδα τυλιγμένος με τα χρώματα και τις μουσικές ενός χειμώνα, που δεν πενθεί, μα αφουγκράζεται τη ζωή που κοιμάται… Αποκαμωμένος από τις απουσίες, να βρεις τον καιρό που χάθηκε. Να αναστήσεις τις μορφές που λησμονήθηκαν και τις φωνές που σιώπησαν.

Κι εγώ που, με μια άδικη απόγνωση, τόσο καιρό ισορροπώ επικίνδυνα στον θαλασσοδαρμένο βράχο, να βουτήξω ασυλλόγιστα στο λυσσασμένο κύμα και να ντυθώ περιβολή σειρήνας ξελογιάστρας. Να σύρω το καράβι σου ως την άβυσσο. Εκεί που δεν ανθίζουν όνειρα και δεν γεννιούνται πόθοι. Να σε κρατήσω αιχμάλωτο σε μια αιωνιότητα που δεν γερνάει το πνεύμα. Που οι αισθήσεις δεν αποσταίνουν και που τα λόγια δεν σβήνονται από λευκά σεντόνια…

Θα μπορούσε άραγε να γίνει ένα θαύμα;