Χωρίς σύνορα...

Απ’ τις ελάχιστες φορές που κατάφερα να θρονιαστώ στον καναπέ και να παρακολουθήσω εκπομπή στην τηλεόραση: Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα και θέμα διατροφικό… Παχυσαρκία, μεταλλαγμένα φυτά, ζώα, μεταλλαγμένοι άνθρωποι…
Ποιοι είμαστε; Που πάμε; Πως θα φτάσουμε εκεί που πάμε;

Πως η διατροφική αλυσίδα έχει καταλήξει σε εφιάλτη; Τι εικόνες υποκλοπής αναίτιας απανθρωπιάς και σκληρότητας! Τι σκέψεις και θεωρίες χωρίς εξηγήσεις!

Καλαμπόκια που παράγουν εντομοκτόνο και σκοτώνουν, γουρούνια και κότες που τρώνε το ένα το άλλο, αφού δεν τους απομένει χώρος και τρόπος επιβίωσης, ο Τρίτος Κόσμος που πεινάει και ο μόνος τρόπος να χορτάσει είναι να καταστρέψουμε όλα τα δάση του πλανήτη και να τα μετατρέψουμε σε χωράφια ή να στραφούμε στην διαστροφική εξέλιξη των ειδών!

Τι απέγιναν οι άνθρωποι;


Ένα από τα ελάχιστα ακόμη "ευτυχισμένα" ζώα...

Εγώ!

Όπου κι αν με συναντήσεις θα είμαι εγώ.
Εγώ που νομίζω πως είμαι ατρόμητη, εγώ που νομίζω πως είμαι περήφανη, εγώ που νομίζω πως αντέχω στον πόνο.

Όπως κι αν με αντικρύσεις είμαι εγώ.
Εγώ που χαμογελάω, εγώ που δακρύζω, εγώ που θυμώνω, εγώ που νιώθω.

Ότι κι αν μου καταλογίσεις θα εξακολουθήσω να είμαι εγώ.
Εγώ που μπορώ να ακούω, εγώ που μπορώ να μιλάω, εγώ που μπορώ να σκέφτομαι, εγώ που μπορώ να καταλαβαίνω, εγώ που μπορώ να σκοτώνω... Εγώ που ξέρω να πεθαίνω!

Δεν κατάφερα να μάθω τι είναι αγάπη. Δίνω ορισμούς και τους αναιρώ. Μπερδεύομαι και σκοντάφτω, πέφτω, τινάζω τη σκόνη, σηκώνομαι, κυττάζω ξανά στα μάτια τον εαυτό μου. Αφήνω ένα κενό στη λέξη για να πληρωθεί άμα τη εμφανίση στο ταμείο...
Μέχρι τότε μαζεύω, χαρίζω, πετάω, χάνω... Προχωρώ!

Η κατάληξη είναι φιλοσοφική διεργασία. Ίσως και φιλολογική. Δεν υπάρχω για να ελέγχω αν οι λέξεις συμφωνούν με την ουσία. Υπάρχω ακόμη και χωρίς λέξεις. Κάποτε ως λέξη κι εγώ, θα καταργηθώ. Κάποτε η αλήθεια δεν θα χρειάζεται λέξεις...

Στη βροχή

Ανάσες δυνατές, βροχή παντού
Κρατάω ομπρέλα μη βραχούν
Παιχνίδια παιδικά
κι αθώα γέλια

Τα κουβαδάκια με την άμμο την ψιλή
Εκείνα που έκλεισαν το δρόμο σε μια συνήθεια μπορετή
Κι άνοιξαν διάπλατα την πόρτα
σ’ έναν κόσμο, που όλα τ’ αδύνατα ήρθαν βροχή

Ανάσες δυνατές, μαλλιά μπλεγμένα
Απ’ τις σταγόνες της βροχής και της αρμύρας
Τσουλούφια κρέμονται ανυπότακτα εδώ κι εκεί
Και τα’ αστραπόβροντα να καθρεφτίζονται στο βλέμμα

Βροχή παντού κι ό,τι σωθεί
Θα είναι σκαρί με αντοχή
Θα αντιστέκεται μ’ ορθή ψυχή
Και θ’ αψηφάει κάθε μπουρίνι μ’ όρτσα πανί

Σπονδή

Το σκοτάδι και το φως...

Νύχτες που υποτάσσονται στη διάθεση της στιγμής. Χρόνος που υποκλέπτεται από λειτουργίες ζωτικές. Κατά μέτωπον επίθεση στο πεπρωμένο.

Κι ύστερα ήρθε η βροχή, το δάκρυ του θλιβερού θανάτου, που τον ξεγέλασαν μάτια και χείλη, κορμιά θνητά, που αφιερώθηκαν, με πάθος ανάρμοστο, στην αποθέωση της πιο φτηνής και όμως ανεκτίμητης, αξίας της ύπαρξης. Ένας αποθαμός μικρός, ισάξιος μιας αιωνιότητας

Μέρα - Νύχτα

Το ξέρω ότι θα ξαναβγεί ο ήλιος,
αλλά αν αργήσει πολύ ακόμη
θα είναι ώρα για να δύσει...



Τουλάχιστον ας έρθει μια όμορφη νύχτα...

Για τους συνοδοιπόρους...

Ένα βότσαλο στη λιμνη. Απλώνονται οι κύκλοι. Το βότσαλο είναι ήδη στο βυθό. Ταξιδεύουν τα ίχνη ως την όχθη.

Έτσι και τα λόγια, οι λέξεις, οι σκέψεις που εκφράζονται.

Ένα βότσαλο στη λίμνη. Δεν μπορεί το νερό να συγκρατήσει το βάρος, στέλνει όμως την απόδειξη της ύπαρξής του μέχρι την άκρη του κόσμου. Όλο το στιγμιαίο σύμπαν γνωρίζει πως ένα βότσαλο έπεσε στη λίμνη.

Σκίζεται για ένα απειροελάχιστο του χρόνου η αλαζονεία της μοναξιάς...

Και κάθε ερώτηση βρίσκει σε μια απάντηση το ταίρι της

Εξομολόγηση

Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να γράφω εδώ.
Ουσιαστικά, ποτέ δεν έγραφα για τον εαυτό μου.
Η μοναχική γραφή μού μοιάζει με φυγή, με ένα είδος δειλίας.
Ακόμη και τ' ανεπίδοτά μου είχαν πάντοτε έναν παραλήπτη-στόχο
Πάντα μιλούσα σε κάποιον. Εδώ δεν ξέρω σε ποιον ν' απευθυνθώ.
Στον άλλο μου εαυτό; Μα δεν υπάρχει τέτοιος!
Στους μπλόγκερς; Δεν φαίνεται να έχουν όρεξη για συζήτηση.
Τους δίνω όλα τα δίκια! Έχουν σοβαρά και ενδιαφέροντα πράγματα να πουν, αλλά αυτό δεν είναι συζήτηση.
Σε σένα θα ήθελα να μιλάω, αλλά κι εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι την κραυγή.
Ο χώρος δεν είναι δικός μου, τίποτε δεν μου ανήκει. Αναζητώ μόνο, με όλους τους τρόπους!

Μονόλογος ή διάλογος; Ιδού η απορία!