Προς τα πίσω...

Να μετράς το φόβο σου
Και ανάμεσα στις γραμμές
του υποδεκάμετρου
να συμπυκνώνεις
ό,τι σε κάνει να χαμογελάς

Πήρα μια στροφή ανύπαρκτη
και το δρόμο πίσω για την εφηβεία
Έτσι θα μετράω πια το φόβο μου
και τη θλίψη μου και τις αμφιβολίες μου

Προς τα πίσω μόνο!

Θα ήθελα...

Θα ήθελα κάθε μέρα να χαρίζω το πιο λαμπερό μου χαμόγελο στους ήλιους που φωτίζουν τη ζωή μου!

Κάποιες φορές τους χρεώνω τα οδυνηρά μου εγκαύματα, τον πόνο στα μάτια, τη δίψα μου, ακόμη και την ανομβρία στα ζωτικά μου συναισθήματα.

Κάποιες φορές τους θυμώνω που κρύβονται πίσω από τα μαύρα, βαρειά σύννεφα της διάθεσής μου.

Ξεχνάω πως είναι πάντα καρφωμένοι στο στερέωμα, πορευόμενοι κι αυτοί τη δική τους μοναδική τροχιά στο απέραντο σύμπαν και πως εγώ είμαι που περιστρέφομαι πάντα γύρω απ' τον εαυτό μου, μεταφέροντας σ' αυτούς την πλασματική ιδιότητα να δύουν και ξανά να ανατέλλουν στην ψυχή μου.

Θα ήθελα κάθε μέρα να θυμάμαι!

Ζητείται εμπειρία

Όμορφη μέρα, ήλιος λαμπρός, σκέψεις θολές, παρένθεση...

Πως κλείνεις το πάθος σε παρένθεση;

Δεν ξέρω!

Πάντα φυλάω τις οδηγίες χρήσης, αυτή όμως χάθηκε άμα τη δημιουργία.

Ζητείται εμπειρία!

Να ταξιδεύω...

Πάλι ταξίδια ονειρεύομαι.
Μακριά απ' το τίποτε.
Στο κάπου!

Άσπρα πανιά να πετάνε στις εκπνοές του Αιόλου.
Άρμενα να υψώνονται, να διαπερνούν το θόλο του γαλάζιου.

Ο ήλιος να μου καίει το πρόσωπο, τα χέρια.
Αρμύρα να χτυπάει τα μάτια, να μπερδεύει τα μαλλιά.

Ν' αφρίζει η πλώρη και γλάροι να πετάνε στο κατόπι.

Κι ύστερα ν' ανατέλλει το φεγγάρι. Να γίνεται ασήμι η θάλασσα.
Να πλέω μέσα σ' ένα θησαυρό.
Πετράδια στάλες να γυαλίζουν και να χάνονται.

Χωρίς λιμάνια, χωρίς καρνάγια...

Ανυπόφορη επιθυμία!

Φύκια ή μεταξωτές κορδέλες;

Έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει. Απ' αυτή τη ζήλεια που σε πιάνει το παράπονο. Σαν τα παιδιά που στραβώνουν τα χείλια και τα δάκρυα αναβλύζουν αυθόρμητα. Αυτή η ζήλεια που σε τσιμπάει σαν καρφίτσα και σκέφτεσαι πως η ζωή μπορεί και να είναι άδικη...

Χρόνια τώρα είμαι της άποψης πως ο καθένας μας φτιάχνει τη μοίρα του. Η ζωή απλά επιβεβαιώνει τις όποιες επιλογές και τους όποιους φόβους σου.

Κι όμως, φάνηκε για λίγο, πως σε "κάποιον" κάνει χάρες. Χάρηκα γι' "αυτόν", αλλά πικράθηκα για την αδικία. Τέλος πάντων, πάμε γι' αλλα, είπα, ίσως και να ήτανε χρωστούμενα... Όχι ότι το πίστεψα κιόλας...

Μεταξωτές κορδέλες ανέμιζαν στο πέρασμα του "κάποιου"! Κατάφερα να απωθήσω το παράπονό μου, να το εξοστρακίσω από μέσα μου. Έτσι, ένιωθα καλύτερα, ξαστέρωσε το πρόσωπο, ίσιωσε το παραπονεμένο στόμα, χαιρόμουν πραγματικά με τις χρωματιστές μεταξωτές κορδέλες που ανέμιζαν, αλλά συνέχισα με τις δικές μου επιλογές, χωρίς να ξανασκεφτώ αν οι αρχές μου ήταν αμφισβητούμενες.

Την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε τρόμαξα με την αλλαγή. Που δεν ήταν αλλαγή, ήταν η πραγματικότητα. Κι αναρωτήθηκα, αν η ζήλεια τυφλώνει ή κουφαίνει. Γιατί πως αλλιώς δεν έβλεπα τις υποψίες μου και πως δεν άκουγα τα ουρλιαχτά της μικρής φωνής μέσα μου; Και γιατί δεν τόλμησα να τα μοιραστώ με τον "κάποιον" που ζούσε σκαρφαλωμένος σε ροζ σύννεφα;

Οι μεταξωτές κορδέλες ήταν φύκια. Γλοιώδη και αποκρουστικά. Και κρέμονταν παντού πάνω "του". Ντράπηκα αφόρητα για τη ζήλεια που με τσίμπαγε. Ντράπηκα που αντίκρυσα αυτή τη γωνιά της ψυχής μου. Αλλά ένιωσα κι υπερηφάνεια που δεν άφησα τον σκοτεινό ίσκιο της άλλης μου πλευράς να με καταπιεί. Γιατί κάθε μέρα μαθαίνω πως είμαστε φτιαγμένοι από σκοτάδι και φως!!!

Καλημέρα ή Καληνύχτα;

Η Δύση μου Ανατολή σου και άρχισε ο κόσμος να γυρίζει ανάποδα
Δεσμοί.
Μόνο ο χρόνος δεν μπορεί να μου κάνει τη χάρη, ή ο ύπνος
Απώλεια
Καμιά άνοιξη δεν έφτασε, κανένα χελιδόνι
Προσμονή

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι παιδιά; Δεν προσποιούμαστε πως ωριμάσαμε;
Γιατί; Επειδή κρύβουμε τον πόνο της απώλειας για να μην εξηγηθούμε; Να μην δείξουμε πως είμαστε λειψοί; Σας το λέω! Πονάω, ψάχνω τρόπους να γεμίσω την απουσία, έστω και πρόσκαιρη, αλλά το μυαλό γλυστράει σε σκέψεις πιο οδυνηρές: Αν..., μήπως..., γιατί...;

Σας το λέω: Ποτέ δεν είμαι ολόκληρο κάτι, πάντα μου λείπει ένα κομμάτι!
Και γι' αυτό πάντα κυττάζω εμπρός και ψάχνω και κάποτε κυττάζω πίσω και σιγουρεύομαι:
Τίποτε δεν είναι ολόκληρο, όλα είναι κομμάτι από κάτι.

Κι έτσι μόνο ημερεύει λίγο η ψυχή γιατί νιώθει πως και η έλλειψη είναι μέρος από το κάτι που μας ενώνει!

Περνάει ο καιρός

Οι μέρες ανυπέρβλητες. Δεν έχουν ώρες, δεν έχουν τύψεις…
Εσύ πορεύτηκες γι’ άλλο ταξίδι. Με πήρες μαζί, ένα ρούχο στις αποσκευές.
Και σε παρατηρώ να γίνεσαι κάθε μέρα πιο αδύναμος,
Εσύ που πάνω στα φτερά σου για χρόνια ταξίδευα, τώρα πετάς μέχρι εκεί που γεννιέται η θλίψη.

Πονάω. Με πονάει που γερνάς, με πονάει που μπορώ να πετάξω πιο ψηλά από σένα.
Και θυμώνω όταν στους ώμους πια κουβαλάς κορμιά που σε κάποια δυνατή καταιγίδα θα σε «προδώσουν».

Το ξέρω πως το κορμί δεν αντέχει. Αλλά η ψυχή; Πρέπει να καταλάβω την ανάγκη σου. Κι η δική μου; Ας ήσουν δίπλα μου πάλι κι ας μην πετούσα ποτέ πια.
Δεν ξέρω ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο πιο ψεύτης και ποιος θα λυγίσει πιο μπροστά. Μαζί σου βρήκα μια αλήθεια που έσπασε όλα τα δεσμά. Και είμαι ελεύθερη. Ένα ελεύθερο πνεύμα.

Σ’ έχω μέσα μου, παντού μέσα μου. Κι εσύ μ’ αφήνεις να γίνω αυτό που ήξερες απ’ την αρχή. Να έσκιζα κάθε σου πίστη, να την κομμάτιαζα... Να με κρατούσες ακόμη απ’ το χέρι. Που είναι η κόλαση που υποσχέθηκες; Αυτή; Ναι αυτή είναι κόλαση! Κι εγώ για πάντα θα καίγομαι ως το τέλος…


Κι αναρωτιέμαι ξανά και ξανά… Μήπως έχεις δίκιο; Μήπως εγώ είμαι που πήρα άλλο δρόμο; Ίσως.

Περίμενα τόσο καιρό, να ακούσεις, ν’ αφουγκραστείς. Να καταλάβεις. Να νιώσεις. Πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν έχω αφήσει άλλο δρόμο. Τους κλείνω όλους έναν έναν. Δεν θέλω άλλο δρόμο. Θέλω μαζί σου να συνεχίσω να ταξιδεύω. Αλλά πως; Δεν παίρνω το δικαίωμα να ζητήσω, μα ούτε κι έχω το δικαίωμα να απαρνηθώ.

Κι εκεί το μυαλό φτάνει σε αδιέξοδο. Δεν βρίσκω λύση. Κι αυτό με κάνει μικρή, πολύ μικρή και τιποτένια. Και θυμώνω γιατί ξέρω πως δεν είμαι.
Ίσως όλα είναι στη φαντασία μου.
Και τότε ποια είναι η αλήθεια;

Η ρωγμή του κόσμου

Σου γράφω σημειώματα και τ' αφήνω να γλυστρήσουν
στη χαραμάδα της ανυπόληπτης, βαθιάς και τραγικής ρωγμής

Αυτής που άνοιξε τότε, που ο κόσμος γυρισμένος ανάποδα,
απαιτούσε να στέκομαι με το κεφάλι κάτω.
Και ράγισε η εικόνα και σκίστηκαν τα σκηνικά,
κι όμως πατούσα ακόμη με τα πόδια στο χώμα.
Ο χαλασμός του κόσμου!
Ή μήπως η ψευδαίσθηση της μοναχικής ορθότητας;

Κι όσο κι αν η μοναξιά ώρες-ώρες
ποτίζει δηλητήριο τις παραισθήσεις μου,
πρόσκαιρος ο πόνος,
οπισθοχωρεί σε κάθε βλέμμα που ορίζει την πραγματικότητά μου

Και χάσκει στο άπειρο η ρωγμή,
που εφοδιάζει φως κι αέρα το σύμπαν της αμετάκλητης πορείας μου