Όμορφη μέρα!

Ταξιδιώτες είμαστε! Με μια βαλίτσα ερωτήσεις κι απορίες διασχίζουμε τον κόσμο!
Κι οι απαντήσεις κάθε φορά, σαν τη λερναία ύδρα, φυτεύουν κι άλλες ερωτήσεις… Κι όλο το ταξίδι συνεχίζεται!






Όμορφη μέρα! Διπλώνω το χάρτη και περιπλανιέμαι ανάμεσα στα σύννεφα…

Κι όμως...

... σαν κρυστάλλινο νερό στην πιο κολασμένη δίψα...
Έτσι ήταν τα λόγια σου.
Μα εσύ, το μαθαίνω, δεν ήρθες για να μείνεις.

Ποιος να ξέρει; Ίσως μας χωρίζουν αχανείς ωκεανοί.
Ίσως πήραμε το λάθος πλοίο.
Ίσως τρέχω όταν θα χρειαζόταν απλά να περπατάω.
Ίσως πετάμε με παράταιρους καιρούς.

Κι όμως, πάντα η πυξίδα δείχνει το βορρά
Και τ' άστρα πάντα δείχνουν αυτόν τον ίδιο δρόμο.

Κι ακόμη μια φορά, ό,τι χάνεται πονάει βαθειά.

Δεν μπορεί...

Λέω:
Δεν μπορεί να μην ξέρεις πως δεν χρειάζονται λέξεις πια ανάμεσά μας.
Πως, δεν μπορεί να μην ξέρεις πως ούτε κώδικας χρειάζεται.
Πως η επικοινωνία μας δεν απαιτεί καν προσπάθεια.
Κι όμως, υπάρχει ανάγκη…

Βρίσκομαι ψηλά, τόσο ψηλά που βλέπω τον εαυτό μου τόσο μικρό… Πώς να το εξηγήσω; Πώς να χωρέσει στο μυαλό πως κάτι τόσο ασήμαντο μπορεί να έχει τόση μεγάλη αξία; Η μόνη εξήγηση που δίνω είναι πως η αξία είναι αυτό που είμαστε για τους άλλους. Αυτά που μπορείς να δίνεις. Αυτά που δίνεις. Και αυτά που νιώθεις. Μέρος του όλου. Ένα ασήμαντο κομμάτι του σύμπαντος κι όμως μια οντότητα. Ένας ολόκληρος άνθρωπος!

Στις σκιές

Και τώρα τι; Πάλι μεσ’ στις σκιές γινήκαμε φαντάσματα.

Όποιο κι αν ήταν το λάθος, όποιο κι αν ήταν το σωστό,
Μόνο να το κοιτώ κατάματα μπορώ.

Για να συνεχίζω να είμαι άνθρωπος.



New Shadows
By Oleg ‘cmart’ Pashenko

Βουτιά...

Νάτην μια καινούργια λάμψη!
Άλλη μια ελπίδα!
Κοντοστέκομαι και γέρνω,
μια απ' τη μια, μια απ' την άλλη
να την περιεργαστώ

Απλώνω το χέρι και την αρπάζω
Τη στριμώχνω στο δισάκι μου
κι αρχίζω πάλι να ονειρεύομαι

Σχέδια ζωγραφίζονται αχνά μεσ' στο μυαλό μου

Μια μεγάλη ανάσα...
και προχωράω

Μπροστά μου ένα μεγάλο κενό
κι εγώ στέκομαι και πάλι στην άκρη

Θα βουτήξω κι αυτή τη φορά από ψηλά
σε ακόμη μία ελεύθερη πτώση

Μέχρι το βυθό!

Ο γυρισμός

Μίλα όπως ξέρεις!
Βγάλε απ’ τις λέξεις τη στολή τους.
Έμαθα να τις θωρώ γυμνές,
Πιασμένες απ’ το χέρι,
Να χορεύουν,
Να φτιάχνουν σχήματα κι εικόνες μαγικές
Εκεί, στον κήπο με τ’ αγάλματα…


Το ταξίδι! Ο γυρισμός!
Πριν τη λήθη, πριν το νερό της λησμονιάς.
Ναι! Το ταξίδι. Χωρίς πυξίδα, χωρίς χάρτη,
Μόνο τους ψίθυρους του ανέμου
Και της θάλασσας την υγρή και μητρική αγκαλιά.
Ξέφρενη πορεία προς τα εμπρός,
Πέρα από συμπληγάδες και Κολχίδες,
Για να γυρίσει κανείς πίσω.
Χιλιάδες λέξεις, εκατομμύρια σκέψεις,
Για να γυρίσει στην αρχή.
Στο τίποτε, στο άπειρο.

Τις πιο πολλές φορές μένει ανοιχτός ο κύκλος.
Άγριες τρικυμίες βυθίζουν αγέρωχα πλεούμενα
Κι άλλες φορές λίμνες με γαλαζοπράσινα νερά
Γίνονται Σειρήνες,
γίνονται αντικατοπτρισμοί μιας θάλασσας, οφθαλμαπάτη.
Και μαγεύουν κι αρμενίζουν τα γερά σκαριά στα όμορφα μα ακίνητα νερά.

Δεν ξέρω! Άραγε, η αρχή, ποια είναι;

Με νοσταλγία...

Στάθηκα σ’ ένα ψηλό βουνό και κάτω η θάλασσα μου ψιθύριζε μουρμουρίσματα από ακτές και ακρογιάλια του κόσμου. Και φώτιζε μ’ ένα απόκοσμο χρώμα τις αναμνήσεις μου. Κι όλα έπλεαν αργά και λικνιστικά σαν έρωτας σε μεθυσμένη νύχτα. Σαν όνειρα θολά που κυνηγιούνται να κρυφτούν απ’ των βλεφάρων το νυσταγμένο σκάσιμο.

Έσκαγε ο ήλιος στην κορφή και χάιδευε με τις ακτίνες του, τις τρυφερές και λάγνες, το χνούδι στις παρειές και τα ανάκατα μαλλιά. Σαν εραστής που ξύπνησε κι άπλωσε νωχελικά το χέρι να ψαύσει σάρκα ζεστή απ’ τ’ αγκάλιασμα του ύπνου.

Κι ήρθε στο νου μου η εικόνα με τα γράμματα και τα χρώματα που έπλεαν κι αλαφροζυγιάζονταν από ουρανό σε ουρανό και σ’ έβρισκαν να περιμένεις την ανατολή, να ζωγραφίσει ένα παράθυρο στη σκέψη σου για να τρυπώσουν.

Σε ψάχνω



Photo κλεμμένη από www.bellehelenehotel.com

Αυλαία!

Ουρανός γαλάζιος, φωτεινός! Και περνάει η ώρα. Κατεβαίνει η αυλαία. Βαθύ μπλε, και μια χαραμάδα ροζ ή φούξια ή πορτοκαλί. Μια χαραμάδα πριν το τέλος. Διαβάζω ξανά: Εγώ δεν χωράω, όμως τι να φυγαδεύσω;

«Σκέφτομαι να φυγαδεύσω τη συνείδησή μου που με τυραννάει μερικές φορές»

Τρικλοποδιές μέσα στο σκοτάδι της «γνώσης». Ή μήπως της αντίληψης; Άραγε πως ορίζεις το καλό, πως ορίζεις το κακό; Πως αντιλαμβάνεσαι το κόκκινο; Πως αισθάνεσαι να αιωρείσαι σε κενό; Πως ονειρεύεσαι; Ποιος είσαι;

«Η ταξινόμηση των ερωτήσεων είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για το λαβύρινθο των απαντήσεων»!

Ίσως!




Αυτό ήταν! Αυλαία έπεσε!




Μου λείπεις!!!
www.parl.ns.ca/lobster/snapshot1.htm

Πιο πέρα...

Θάλασσα βαθιά η ύπαρξή μου.
Στην παραλία που αναπαύονται τα κύματα
πότε θα φτάσει;

Να σταθώ, χωρίς τη μάσκα του νου,
χωρίς σκέψη άλλη,
να ξαποστάσω! Να παραδωθώ!

Ταξίδια μέσα στον εαυτό μου!

Πως μπορεί κανείς πιο πέρα
απ' το "είναι" να ταξιδέψει;

Ίσως πιο πέρα απ' την αγάπη,
πιο πέρα απ΄τον πόνο,
πιο πέρα απ' το Θεό...

Κύμα που ορθώνεται η ψυχή
αγναντεύοντας την παραλία του "είναι",
πασχίζοντας να στρέψει το ρεύμα,
τον άνεμο, τον όγκο του νερού.

Αντικρύζω τον προορισμό του ταξιδιού
από μακρυά, ή κάποτε λίγο πιο κοντά...

Και ξανά θάλασσα γίνομαι

Ποιο απ' τα δύο;

Αδέσποτο;
Δεν ξέρω… Και ποιο απ’ τα δύο;

Ποιος παρατάει ένα τέτοιο Husky στο δρόμο ή ποιος παρατάει ένα τέτοιο αρκούδι στο δρόμο;

Πάντως βρήκαν το ένα το άλλο και αγκαλιάζονται!!!






(Αυτές θα τις αφιερώσω στον horexakias, μιας που μου κίνησαν το ενδιαφέρον τα κείμενα και οι διάλογοί του περί φυλακισμού των στιγμιότυπων.

Το αποθανατισμός πάντως μου αρέσει περισσότερο…)

ΝΑΙ !!!

NAI!!!

Κι όμως ΝΑΙ!

Και μπράβο τους και ζήτω μας!